«انگار دنیا را به او دادند…» – (به مناسبت روز عفاف و حجاب)

 

در مدت زمانی که در کمیته بودم از میان تمام نگهبان­ها، نگهبانی بود که احساس می­کردم از بقیه سالم­تر است و می­توانم با او صحبت کنم و از شوهرم خبردار شوم؛ چرا كه خيلي نگران شوهرم بودم. مدام از او سؤال می­کردم که از دکتر خبر نداری؟ … اوایل می­ترسید حرفی بزند. فقط سکوت می­کرد و وقتی التماس کردن­های مرا مي‌دید، جواب مي‌داد که حال شوهرت خوب است. او هم مدام سراغ تو را می­گیرد و می­پرسد: «خانم من حجابش را دارد؟ نکند از روی ترس یا اجبار حجابش را رعایت نکند؟» من هم به او جواب ‌دادم که: «بله، خانمت حجابش را دارد». نگهبان می­گفت: «آن لحظه که این حرف را شنید انگار دنیا را به او دادند. چقدر خوشحال شده بود». نگهبان برایم تعریف کرد که: «دکتر تمام این شش ماه را روزه بوده است و مدام مشغول خواندن نماز یا دعا بود تا این­که به شهادت رسید».

کتاب آن روزهای نامهربان -انتشارات موزه عبرت ایران -ص 169-168

خاطرات خانم پروین سلیحی