شهادت حضرت امام علی النقی الهادي (ع)

شهادت حضرت امام علی النقی الهادي (ع)

امام، ابوالحسن علی النقی الهادی (ع)، پیشوای دهم شیعیان، در نیمه ذیحجه سال 212 هجری در اطراف شهر مدینه در محلی به نام «صریا» به دنیا آمد. پدرش امام جواد(ع)، نهمین پرچمدار امامت، و مادرش «سمانه» از بانوان بافضیلت بود.

امام دهمین، به القابی چون: «نقی» و «هادی» ملقب و به «ابوالحسن ثالث» مشهور است. امام هادی (ع) به سال 220 هجری، در حالی که هنوز هشت بهار از عمر گرامی اش نگذشته بود، بر مسند امامت و جانشینی پدر بزرگوار تکیه زد.

مدت امامت آن بزرگوار 33 سال و عمر شریفش 41 سال و چند ماه بود. در سال 254 هجری در شهر سامرا به شهادت رسید.

امام علی النقی(ع) با چند تن از خلفای عباسی معاصر بود که به ترتیب زمان عبارتند از:

1ـ «معتصم»، برادر مامون؛

2ـ «واثق»، پسر معتصم؛

3ـ «متوکل»، برادر واثق؛

4ـ «منتصر»، پسر متوکل؛

5ـ «مستعین»، پسر عموی منتصر؛

6ـ «معتّز» پسر دیگر متوکل.

امام هادی(ع)، در زمان معتّز مسموم گردید و به شهادت رسید و در خانه خود در شهر سامرا به خاک سپرده شد.

عاقبت جهانخواران

شبی به دستور متوکل عباسی، گروهی به خانه امام هادی(ع) هجوم آوردند و آن حضرت را نزد متوکل بردند. متوکل چون امام را دید، عظمت و هیبت امام او را فرا گرفت و بی اختیار، حضرت را احترام کرد و در کنار خود نشانید و از امام خواست تا شعری بخواند. امام هادی چنین خواند:

زمامداران جهاندار و مقتدر، بر قله کوهسارها، شب را به روز آوردند، در حالی که مردان نیرومند از آنان پاسداری می کردند، ولی قله ها نتوانستند آنان را از خطر مرگ برهانند.

آنان پس از مدتها زندگی با عزت، از جایگاههای امن به زیر کشیده شدند و در گودالها و گورها جای گرفتند؛ چه آرامگاه خوشایندی!

پس از آنکه به خاک سپرده شدند، فریاد گری فریاد برآورد:

«کجاست آن دست بندها و تاجها و جواهر و لباسهای فاخر؟

کجاست آن چهره های با ناز و نعمت پرورش یافته که به احترامشان پرده ها می آویختند؟»

گور به جای آنان پاسخ داد:

اکنون کرمها بر سر خوردن آن چهره ها با هم می ستیزند.

آنان مدت درازی در دنیا خوردند و آشامیدند.

ولی امروز آنان که خورنده همه چیز بودند، خود، خوراک حشرات و کرمهای گور شده اند.

چه خانه هایی ساختند تا آنان را از گزند روزگار حفظ کند، ولی سرانجام پس از مدتی، این خانه ها و خانواده ها را ترک گفتند و به خانه گور شتافتند.

چه اموال و ذخایری انباشتند، ولی همه آنها را ترک گفتند. و آنها را برای دشمنان خود واگذاشتند.

خانه ها و کاخهای آباد آنان به ویرانه ها تبدیل شد و ساکنان آنها به سوی گورهای تاریک شتافتند.1

1ـ زندگانی امام هادی علیه السلام؛ انتشارات دانشگاه آزاد اسلامی، ص 11.

پایگاه اطلاع رسانی حوزه