هفته بازخوانی و افشای حقوق بشر آمریکایی – ایالات متحده آمریکا ناقض بزرگ حقوق بشر است، نه حامی آن

هفته بازخوانی و افشای حقوق بشر آمریکایی

ایالات متحده آمریکا ناقض بزرگ حقوق بشر است، نه حامی آن

ایالات متحده آمریکا از گذشته‌های دور تا کنون همواره داعیه دفاع از مبانی و اصول حقوق بشر را داشته و موضوع حمایت از حقوق بشر یکی از مهم ترین شعارها و ادعاهای مقامات آمریکایی در نظام بین الملل به حساب می آید. این در حالی است که دولتمردان آن کشور، موضع گیری در خصوص وضعیت حقوق بشر در جهان را بر مبنای ترجیحات و منافع سیاسی انجام می‎دهند و همین رویه موجبات سوء استفاده ابزاری آمریکا از موضوع حقوق بشر را در سطح بین المللی فراهم ساخته است.

آمریکا با یکجانبه گرایی و تشدید تحریم های اقتصادی خارج از مجوز سازمان ملل و بدون معافیتهای قانونی با هدف اجبار به تغییر سیاست دولتها مرتکب نقض فاحش و نظام مند حقوق بشر شده است.  این روند، منجر به گسترش دامنه اختیارات تحریم های اقتصادی در روابط بین الملل گردیده است؛ موضوعی که به تدریج منجر به تحول پارادایمی در سوء استفاده از ابزارهای اقتصادی و تبدیل آن به تروریسم اقتصادی جهت نیل به اهداف سیاسی گردیده و دورنمای نظام حقوق بشر را نیز با چالش های پیچیده ای مواجه کرده است. توسل به این اقدام صرفنظر از دامن زدن به رکود اقتصادی، تاثیرات جبران ناپذیری بر ترویج ارزش های حقوق بشری گذاشته است که این خود یک گام بزرگ عقب نشینی برای حاکمیت قانون و ناکامی درمسیر تحقق آرمان‌های حقوق بشری محسوب می‌گردد.

استفاده از ابزار تحریم برای تحت فشار قرار دادن کشورهایی که به لحاظ سیاسی مستقل بوده و با رویه‌های بین‌المللی آمریکا مخالف هستند، دهه‌هاست که ادامه دارد و در سطوح مختلف، منجر به نقض صریح حقوق بشر گردیده است. این تحریمها تاثیر منفی زیادی بر ملتهای جهان برجای گذاشته و شهروندان در کشورهای مختلف را از حقوق خود محروم ساخته است.

بررسی دقیق مواضع حقوق بشری آمریکا و نگاهی به کارنامه و عملکرد این کشور در این حوزه در طول دهه‌های گذشته به صراحت تأیید کننده این واقعیت است که دولتمردان آمریکایی در چارچوب رویکرد به اصطلاح حمایت‎گرایانه حقوق بشری، بسترهای لازم را برای دخالت های غیرقانونی خود در نقاط مختلف جهان فراهم ساخته و به یکی از مهم ترین کشورهای ناقض حقوق بشر در جهان تبدیل شده اند.

جمهوری اسلامی ایران یکی از کشورهایی است که به شدت از استفاده ابزاری آمریکا از حقوق بشر متاثر شده است. امروزه، اعمال تحریم های قهر آمیز یکجانبه از سوی آمریکا، تبدیل به ابزاری برای نقض حقوق بشر مردم ایران گردیده که در ادامه، مثالهایی از آن مطرح می‌گردد:

 

نقض حق حیات

حق حیات به عنوان مهم ترین و عالی ترین حقی که سایر حقوق نیز از آن ناشی می‌شود در ماده 3 اعلامیه جهانی حقوق بشر،  ماده 6 میثاق بین المللی حقوق مدنی سیاسی، ماده 6 کنوانسیون حقوق کودک و بسیاری از اسناد بین المللی دیگر مورد تاکید قرار گرفته است. تحریم­های یکجانبه آمریکا به ­واسطه وقفه در ارائه بهتر خدمات اجتماعی، به مخاطره انداختن امنیّت غذایی، کمبود دارو و رادیوداروها، تجهیزات پزشکی، تحریم صنعت هوانوردی و قطعات هواپیما که موجب به خطر افتادن جدّی امنیّت پرواز هواپیماهای مسافربری ایران شده است، نقض حق حیات شهروندان ایرانی تلقی می­گردد. مضاف بر این آثار فاجعه آمیز رژیم تحریم های یکجانبه بر حق حیات بخاطر فقر فراگیر، گسترش بیماری، عدم دسترسی افراد و کودکان به کالا و خدمات اساسی … مانع جدی برای تداوم حیات می‌باشد.

 

نقض حق تعیین سرنوشت

منشور ملل متحد در بند 2 ماده 1 بر توسعه روابط دوستانه در روابط بین الملل بر مبنای احترام به اصل تساوی حقوق و خودمختاری ملل و انجام سایر اقدامات مقتضی برای تحکیم صلح جهانی تاکید نموده است.  همچنین، حق خودمختاری یا تعیین سرنوشت در نظام حقوق بین المللی بشر به عنوان اصلی اولیه شناخته شده است ( ماده یک میثاق حقوق سیاسی و مدنی) که بدون احترام به آن، صلح پایدار جهانی امکان پذیر نخواهد بود. با توجّه به اهداف پیدا و پنهان آمریکا از اِعمال تحریم که نهایتاً‌ وارد آوردن فشار مستقیم و غیرمستقیم به مردم ایران با هدف پیروی از سیاست­های قلدرمآبانه و اهداف نامشروع آن کشور است؛ بدون شک، حق تعیین سرنوشت و خودمختاری ملّت­ ایران که مورد تأکید منشور ملل متحد، قطعنامه­­ها و اعلامیه­­های متعدّد ملل متحد نیز قرار گرفته است را نقض می‌کند. مضاف بر این سیاست‌ها و کارزارهای فشار حداکثری و همچنین تهدیدهایی خطاب به کشورها، شرکت‌ها و افراد ثالث، در تناقض با اصل همکاری بین دولت‌ها، اصل حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات بین‌المللی، اصول برابری حاکمیتی و عدم مداخله در امور داخلی کشورها است.

 

نقض حق سلامت و بهداشت

حق سلامت و بهداشت یکی از بنیادی ترین و اساسی ترین حق های بشری به معنای بهره مندی از حد اعلای سلامت جسمی و روانی است که مورد تاکید ویژه اسناد بین المللی حقوق بشر قرار دارد. بند 2 ماده 12 میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، حق برخورداری از بالاترین سطح استاندارد بهداشت جسمی و روانی را به رسمیت شناخته و از دولت های عضو می خواهد که برای تحقق کامل این حق، اقدامات لازم را جهت «پیشگیری، درمان و کنترل بیماری‌های فراگیر و مقابله با آن‌ها» و ارائه کلیه خدمات و مراقبت های پزشکی انجام دهند.

تحریم های یکجانبه آمریکا، اثرات جبران ناپذیری را درحوزه سلامت و بهداشت بر افراد آسیب پذیر وارد کرده است.  آثار منفی تحریم ها و چالش های ناشی از آن در حوزه‌های ذیل بسیار محسوس و آسیب زننده بوده است:

1- عدم همکاری شرکتهای تامین کننده کالا و تجهیزات سلامت با شرکت های ایرانی؛

2- اختلال در تامین تجهیزات، لوازم و اقلام پزشکی و دارویی  جهت تشخیص، کنترل و درمان کرونا به دلیل نگرانی شرکت های صادر کننده از اقدامات تبیهی آمریکا؛

3- کاهش درآمدهای دولت تحت تاثیر تحریم ها و تاثیر منفی آن بر نظام تامین سلامت؛

4- تحریم هواپیمایی کشوری و مختل نمودن حمل و نقل سریع و به موقع اقلام پزشکی؛

5- اخلال در خرید دارو برای بیماری‌های نادر و حاد؛

 

نقض حق برخورداری از استانداردهای زندگی مناسب

اعلامیه حقوق بشر و میثاق بین‌­المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در موارد متعدّدی بر حقوقی از قبیل حق برخورداری از شرایط عادلانه و مناسب کار،‌ حق برخورداری از زندگی مناسب از جمله غذا، پوشاک و مسکن کافی، بهداشت، آموزش و پرورش، حق برخورداری از پیشرفت علوم و فنون و حق برخورداری از مزایای دستاوردهای فکری و هنری تأکید کرده است. تحریم­های‌های ظالمانه و تروریسم اقتصادی آمریکا علیه ایران ، با تاثیرگذاری منفی بر تولید، اشتغال و درآمد ملی، باعث بازدهی کم اقتصادی، کاهش میزان درآمد و ایجاد شکاف اجتماعی گردیده و در مجموع سطح زندگی و معیشت شهروندان ایرانی را تنزل داده است.

علاوه بر این، کاهش درآمدهای حاصل از صادرات کالا، کاهش دستمزدها و وخامت اوضاع اقتصادی و تورم، توان دولت را برای حفظ میزان حمایت های اجتماعی در حوزه غذا، مسکن، بهداشت، غذا تقلیل داده است، و این شرایط موجب تضییع حق برخورداری از بالاترین استاندارد زندگی مردم شده است.

مضاف بر این تحریم­های آمریکا در حوزه­های بانکی و نفتی و همچنین خدمات جانبی مانند بیمه و کشتیرانی، زمینه­ساز تأثیرگذاری منفی بر تولید و اشتغال، سطح زندگی و معیشت شهروندان ایرانی گردیده و به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر حقوق شهروندان و حق آنان در برخورداری از داشتن استاندارد مناسب زندگی، تاثیر نامطلوبی گذاشته است.

 

نقض حق آموزش و دسترسی به دانش و فناوری

آموزش به مثابه یک حق اساسی بشری و توانمندسازی و پیش شرط ضروری برای اعمال سایر حقوق بشر و زمینه ساز برخورداری فرد از توانایی‌ها و استعدادها بشمار می رود. میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی حق هر فردی را در دسترسی به آموزش و پرورش به رسمیت می‌شناسد.

به دلیل وابستگی حق آموزش به اقتصاد کشورها، این حق به صورت مستقیم و غیرمستقیم تحت تاثیر تحریم قرار می‌گیرد. در این راستا محدود کردن و ممنوع کردن آموزش تخصصی اتباع کشورهای هدف از جمله ایجاد محدودیت برای اتباع کشورهای هدف که خواستار تحصیل و آموزش هستند مغایر با اسناد بین المللی بوده و نوعی تبعیض در حق آموزش محسوب می‌گردد.

ممنوعیت صادرات، نقل و انتقالات بانکی، تحریم‌های ثانویه و واهمه از مجازات‌های ناشی از عدم رعایت تحریم‌ها به فضای فراگیر تبعیت افراطی از تحریم‌ها تبدیل شده است که انتقال فناوری، دانش، بارورسازی فکری و فرهنگی را تضعیف می‌کند. تحریم‌ها دسترسی به تبادل تجربه، دانش و تخصص بین محققان ایرانی و خارجی را ناممکن ساخته و در نتیجه، مانع از غنی سازی متقابل علمی‌شده است. علاوه بر این دسترسی دانشمندان ایرانی به مجامع بین‌المللی پزشکی و سایر مجامع علمی محدود شده است. یکی از صریح­ترین اقدام غیرسازنده ایالات متحده، ممنوعیت دسترسی محقّقان و پزشکان ایرانی به منابع پزشکی موجود در سرورهای کتابخانه ملّی پزشکی(NLM) و (Pubmed) به ویژه در ایام شیوع ویروس کرونا بود که به وضوح ماهیّت غیرانسانی و چندگانه این رژیم را نشان داد. ابعاد برجسته اقدامات قهرآمیز یکجانبه ایالات متحده آمریکا در حالی که ادعا می­کند در اقدامات یکجانبه اجباری خود، بخش پزشکی و پایگاه داده جامع آنلاین را هدف قرار نمی­دهد، همگی مبیّن نیّات منفی این کشور است. علاوه بر این اشتراک مجلات پزشکی و سایر مجلات علمی‌به عنوان منابع پژوهشی و دانشی به دلیل عدم پرداخت هزینه اشتراک توسط مشترکین ایرانی به حالت تعلیق در آمده یا متوقف شده است.

طبق گزارش ها، مقالات علمی و پژوهشی ارسال شده به مجلات بین‌المللی به دلیل ایرانی بودن پدیدآورندگان آنها رد می‌شود. دسترسی به دانشگاه‌ها، موسسات یا مراکز تحقیقاتی خارجی محدود یا ممنوع شده،  مبادلات دانشجویی و بورسیه‌های تحصیل در خارج از کشور لغو شده است. دانشمندان هیأت تحریریه مجلات علمی تمایلی به همکاری با همتایان ایرانی خود ندارند و به دلیل ترس از مشکلات ناشی از تحریم‌های آمریکا، در بررسی یا انتشار مقالات تحقیقاتی ارائه شده از ایران تردید داشته و یا از آن خودداری می‌کنند. مضاف بر این والدین در ایران نمی‌توانند پول کافی را به حساب‌های بانکی فرزندان خود که در خارج از کشور تحصیل می‌کنند واریز کنند، زیرا به گفته بانک‌ها، منشا این پول از ایران بوده است.

امروزه تحریم‌ها بحث تجارت نرم افزارها را نیز تحت الشعاع قرار داده است. محدودیت‌های ناشی از تحریم‌ها، خرید و فروش برخی از نرم‌افزارها و بسترهای مهم آموزشی از جمله Zoom را در کشورهای تحت تحریم از جمله ایران با مشکل مواجه کرده است.

 

نقض حق توسعه

توسعه تضمین کننده آزادی و پیشرفت و بهره مندی عادلانه هر انسان از امکانات و منابع مادی و معنوی است که جامعه جهانی در اختیار دارد و شامل تغذیه، آموزش و بهداشت، مسکن، تامین اجتماعی و … می‌شود. بر اساس اسناد حقوق بین المللی، حق توسعه حقی جهانشمول، غیرقابل انتقال و بخش لاینفک از حقوق انسان‌ها از جمله حق حیات است.

در اعلامیه وین و برنامه عمل 25 ژوئن 1993 حق توسعه به این صورت توصیف شده است «حقی جهانی و جدایی ناپذیر و جزء جدا نشدنی حقوق اساسی بشر». همچنین اعلامیه حق توسعه این اصل را چنین بیان می‌دارد «حق انسانی جدایی ناپذیر که به موجب آن هر انسان و تمام مردم حق دارند در توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی که در آن کلیه حقوق انسانی و آزادی­ های اساسی به طور کامل تحقق می­یابد، مشارکت و همکاری کرده و از آن بهره­‌مند شوند. این در حالی است که تحریم های اعمالی علیه کشورها هدف با تضعیف نظام اقتصادی کشورها، توسعه آنها را در زمینه‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی با مشکل مواجه می سازد. مضاف بر این تحریم های اقتصادی مانع از دستیابی به دانش، فناوری، دسترسی به تجارت آزاد و سیستم مبادلات بانکی برای توسعه می‌شود و مانعی برای تحقق حق توسعه قلمداد می‌گردد.

در  قطعنامه 21/27 شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد تحت عنوان “حقوق بشر و اقدامات قهرآمیز یکجانبه” به صراحت محدودیت های تجاری، محاصره، ممنوعیّت معامله و مسدود کردن دارایی‌ها به عنوان اقدامات قهرآمیزی فهرست شده که ناقض حقوق بشر و حق توسعه است.

تحریم­­های یکجانبه آمریکا علیه ایران، برخورداری مردم ایران از حق توسعه(نسل سوم حقوق بشر)،  به عنوان جزئی جدانشدنی از حقوق اساسی بشر را مورد تعرّض قرار داده و نادیده گرفته است. کاهش شدید درآمدها ناشی از تحریم های یکجانبه آمریکا موجب تضعیف توانایی دولت در حفظ و بهبود زیرساخت‌های ضروری و مشارکت در پروژه‌های توسعه اساسی شده است. عدم دسترسی به نظام مالی بین‌المللی، اختلال در پردازش پرداخت‌ها و امتناع شرکت‌های خارجی از پذیرش ضمانت‌نامه‌های ارزی صادر شده توسط بانک‌های ایرانی، به حضور ایران در مشارکت‌های بین‌المللی برای چنین پروژه‌هایی و توسعه و نوسازی صنایع ایران به شدت آسیب وارده کرده است. برای نمونه می‌توان به تعلیق پروژه‌های برق آبی، آبیاری و آبرسانی به دلیل عدم پرداخت وجوه خارجی و عدم امکان جذب سرمایه‌گذاری و فناوری‌های جدید لازم برای ارتقای بخش‌های مهم صنعتی مانند پالایشگاه‌های نفت، میادین گازی، نیروگاه‌ها، خطوط لوله و شبکه‌های برق که آثار نامطلوب جدی بر زندگی روزمره مردم برجای گذاشته و همچنین افزایش خطرات زیست محیطی را موجب شده است، اشاره کرد.

تحریم ها در زمینه حفظ و توسعه زیرساخت‌های کشور از جمله جاده‌ها، فرودگاه‌ها، حمل و نقل زمینی و هوایی نیز آثار نامطلوبی داشته است. شرکت‌های هواپیمایی و کشتیرانی ایران، در نتیجه تحریم‌های خزانه‌داری ایالات متحده، قادر به تامین قطعات یدکی، تجهیزات و خدمات مربوطه برای نگهداری و ارتقای ناوگان مربوطه خود نیستند که این امر خطرات زیادی را برای مسافران خطوط هوایی ایجاد کرده و خطرات آلودگی آب ناشی از حوادث نشتی در کشتی‌ها را نیز افزایش داده است. [1]

 

نقض حقوق زنان، کودکان، سالمندان و افراد دارای معلولیت

تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی ناشی از آن، تبعات جنسیتی آشکاری را موجب شده است. بخش‌های اقتصادی که به‌طور سنتی زنان را به استخدام می‌گرفتند به طور خاص آسیب دیده‌اند و در نتیجه، تعداد فزاینده‌ای از زنان برای رفع نیازهای مالی خانوار خود به ناچار به فعالیت‌های اقتصادی غیررسمی روی آورده‌اند. بر اساس برخی اطلاعات، نرخ بیکاری زنان تقریباً دو برابر مردان شده است (به ترتیب ۴۸ و ۲۵ درصد). علاوه بر این نگرانی‌های زیادی در مورد وضعیت درآمدی بی‌ثبات حدود ۳ میلیون زن سرپرست خانوار و آسیب‌پذیری ۹ میلیون زن در دهک‌های کم درآمد جامعه و مشکلات عدیده آنان در دسترسی به خدمات اولیه از جمله مراقبت‌های بهداشتی وجود دارد.

اعمال تحریم های یکجانبه که رابطه مستقیمی‌با وضعیت درآمدی مردم دارد، آسیب های فراوانی به حقوق افراد آسیب پذیر وارد ساخته است برای مثال، وخیم‌ شدن اوضاع اقتصادی و ممنوعیت نقل و انتقالات بانکی بر جمعیت سالمندان تأثیر گذاشته است. تورم بالا قدرت خرید سالمندان را کاهش داده و هزینه‌های درمانی آنها را به میزان قابل توجهی افزایش داده است. [2]

موضوع مهم دیگر وضعیت افراد دارای معلولیت‌های جسمی و ذهنی و مشکلات موجود در دسترسی آنها به داروها و تجهیزات پزشکی، کمکی و توانبخشی مناسب به دلیل رعایت افراطی تحریم‌ها توسط تامین‌کنندگان خارجی و موانع موجود در پرداخت‌های بین‌المللی است. برخلاف برخی ادعاها، اقلامی همانند شیرخشک‏های خاص کودکان معلول یا سمعک نیز شامل محدودیت‏های تحریمی‌شده و در مواردی نیز به طور کلی به دلیل قطع مبادی ارتباطی و بسته شدن نمایندگی‏ها توسط شرکت تولید کننده همچون نستله، امکان تهیه این اقلام به صورت مستقیم دیگر وجود ندارد. این موضوع در کنار رکود اقتصادی ناشی از تحریم‌ها و کاهش ارزش کمک‌های مالی دریافتی از دولت در قالب حمایت‌های اجتماعی، مشکلات این قشر را دو چندان کرده است. بنا بر گزارش‌ها، هزینه‌های برخی داروها و تجهیزات توانبخشی از سال ۱۳۹۷ تا سال جاری ده برابر افزایش یافته است.  مضاف بر موارد فوق‏الاشاره، تحریم‏ها با قطع متعارف‏ترین انواع همکاری‏های بین‏‌المللی در فضای ارعاب ناشی از جریمه‏های میلیاردی، موجب کاهش توان دولت‏ها در عمل به تعهدات بین‌‏المللی خود می‏گردند. [3]

مواضع حقوق بشری ریاکارانه آمریکا که در تناقضی آشکار با رویه رفتاری این کشور دارد، تنها محدود به جمهوری اسلامی ایران نمی‌شود. با مروری بر سابقه حضور آمریکا در افغانستان و عراق، به موارد بسیار حاد تر و وخیم تری از  اشغال، قتل و کشتار هدفمند غیر نظامیان، حمایت از تروریسم، تحریم، مداخله در حق تعیین سرنوشت، تامین تسلیحات برای نیروهای آشوبگر، بازداشت های خودسرانه و پایگاه سازی نظامی اجباری بر می خوریم که هر کدام مصداق بارزی از نقض فاحش حقوق بشر در این کشورها محسوب می‌گردند.

 

ایالات متحده آمریکا در حالی خود را داعیه حقوق بشر می داند که:

1. در داخل خود این کشور نظارت هدفمندی بر نقض حقوق اقلیت هایی چون مسلمانان، سیاهان ، سرخ پوست ها و آسیایی تبارها وجود ندارد و نفرت پراکنی به حد وسیعی از سوی مقامات رسمی و نیروهای پلیس دنبال می‌گردد؛
2. این کشور بزرگترین حامی رژیم اشغالگر اسرائیل محسوب می‌گردد و با حمایت های مادی و غیر مادی خود از این رژیم، زمینه‌های تداوم نقض حقوق بشر در سرزمین‌های اشغالی را فراهم می سازد؛ آمریکا علی رغم شعار حمایت از اجرایی شدن طرح دو دولت، در عمل مانع اجرایی شدن این طرح می‌شود چرا که نه تنها در مقابل اقدامات ممانعتی رژیم صهیونیستی سکوت می‌کند، بلکه ملزومات لازم را نیز در اختیار رژیم اسرائیل قرار می دهد. برای نمونه:

• آمریکا با همه قطعنامه‌هایی که علیه اقدامات و سیاست های رژیم صهیونیستی در شورای امنیت، مجمع عمومی سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری مثل شورای حقوق بشر مطرح می‌شود مخالفت می نماید،
• با تهدید خروج از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، از حمایت این نهاد بین المللی از فلسطین جلوگیری به عمل می آورد، همچنین با تحت فشار قرار دادن کشورها، سعی در خارج ساختن موضوع نقض حقوق بشر در فلسطین از دستور کار ها را دارد،
• موسسات حقوقی که مواضع ضد اسرائیلی اتخاذ کنند یا از حق مردم فلسطین حمایت نمایند را نهادی تروریستی و ضد انسانی معرفی می‌کند،
• حمایت های مالی و نظامی‌گسترده ای را در اختیار رژیم صهیونیستی قرار می دهد. این حمایت ها حتی در مواقع جنگ و جنایات این رژیم علیه مردم فلسطین ادامه داشته است (آمریکا سالانه مبلغ مشخصی در قالب کمک های نظامی‌به رژیم صهیونیستی اختصاص داده است که این مبلغ از سال 2019 تا سال 2028 چیزی در حدود 3/3 میلیارد دلار به شکل سالانه در نظر گرفته شده است. این کمک ها در جنگ سیف القدس (2020) علیه غزه قطع نشد و تداوم داشته است. جنگی که به شهید و زخمی‌شدن صدها فلسطینی غیرنظامی اعم از زنان و کودکان منجر شد)؛
• با شناسایی قدس به عنوان پایتخت اسرائیل و شناسایی بلندی‌های جولان به عنوان بخشی از اراضی مشروع تحت حاکمیت رژیم صهیونیستی، به توسعه طلبی ارضی این رژیم کمک کرده است (این اقدام نقض صریح حقوق بین الملل و قطعنامه‌های سازمان ملل در مورد تقسیم اراضی در فلسطین اشغالی از جمله قطعنامه تقسیم مصوب نوامبر 1947 مجمع عمومی سازمان ملل متحد است. )
• در مورد سرنوشت آوارگان فلسطینی که به شکل تحمیلی از سرزمین خود رانده شده و در کشورهای همسایه در اردوگاه­ها و تحت شرایط سخت رفاهی و اقتصادی زندگی می‌کنند کاملا منفعل برخورد کرده و سیاست های مالی انقباضی را نیز در مورد آنروا -که وظیفه مشخص آن بهبود شرایط زندگی برای این آوارگان است اعمال نموده است.

1. مردم مظلوم و بی دفاع یمن روزانه هدف تسلیحات آمریکایی که با اهداف مالی به کشورهای درگیر در جنگ فروخته می‌شود قرار می‌گیرند و با هر گونه خاتمه بحران در این کشور مخالفت می‌گردد.

بر اساس گزارش برنامه توسعه سازمان ملل، از سال 2015 تا به امروز،  بالغ بر 377 هزار یمنی در جریان حملات نظامی عربستان به صورت مستقیم و غیرمستقیم کشته شده اند. بیش از 20 میلیون یمنی در مضیقه غذایی هستند  و 10 میلیون نفر در آستانه قحطی و گرسنگی و 65 هزار نفر در شرایط حاد غذایی به سر می‌برند. همچنین 2 میلیون و 600 هزار کودک دچار سوء تغذیه و 500 هزار کودک در خطر مرگ قرار دارند. بر اساس گزارش مذکور 60 درصد از این آمار قربانیان غیر مستقیم جنگ هستند که بر اثر گرسنگی شدید، شیوع بیماریها و نابودی زیر ساخت ها جان خود را از دست داده اند. حدود 80 درصد از مردم یمن، بیش از 24 میلیون نفر به کمک های بشردوستانه نیازمندند. بر اساس آمار منتشر شده توسط مراکز معتبر، تاکنون 1519 مرکز و نهاد دولتی، 670 مسجد، 700 مدرسه و آموزشگاه، 191 مرکز تفریحی و گردشگری، 200 منطقه باستانی و تاریخی، 98 باشگاه ورزشی و 20 مرکز رسانه ای مورد حمله ائتلاف سعودی قرار گرفته است. خطر نهفته در این بمباران‌ها از این جهت است که اغلب این مراکز و تاسیسات در داخل شهرها و مناطق مسکونی قرار داشته و خط مقدم جبهه‌های درگیری محسوب نمی‌شود و این مسئله نقض آشکار مقررات کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو و پروتکل الحاقی 1977 و 2005 ژنو است. علاوه بر فجایع انسانی صورت گرفته و نابودی زیر ساخت های یمن، درآمد این کشور از مارس 2015 تاکنون با کاهش 86 درصدی روبه رو بوده است. دلیل اصلی نقض حقوق بشر در یمن و جرأت ائتلاف سعودی در نقض آشکار این حقوق ،  حمایت سیاسی ایالات متحده از متجاوزان می‌باشد.

1. آمریکا با استفاده ابزاری از دو مفهوم حقوق بشر و مقابله با ترویسم دست به حذف فیزیکی بزرگ ترین مشاهیر حامی حق تعیین سرنوشت زده است. متاخر ترین مثال در این زمینه، ترور ناجوانمردانه سردار سلیمانی توسط پهپاد آمریکایی در سال 2020 است.  از نظر جمهوری اسلام ایران، ترور این مبارز واقعی در راه احقاق حقوق بشر مردم بی دفاع منطقه،  نمونه ای از تروریسم دولتی و جنایتی آشکار در نقض اصول بنیادین حقوق بین الملل محسوب می‌گردد. همانگونه که این مسئله از سوی گزارشگران موضوعی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد نیز مورد تاکید قرار گرفت، عملیات ترور سردار سلیمانی نقض خودسرانه حق حیات تلقی شده، در منافات با مفاد مندرج در میثاق بین المللی حقوق مدنی سیاسی و اعلامیه جهانی حقوق بشر قرار می‌گیرد. مقامات آمریکایی با حذف قهرمان بین المللی مقابله با تروریسم و حامی حق تعیین سرنوشت منطقه، دروغین بودن ادعای خود در مبارزه با تروریسم و حمایت از حقوق بشر را افشا نمودند.

——————————————————————————————————–

 

[1] پیش نویس گزارش گزارشگر اقدامات قهرآمیز یکجانبه در بازدید از جمهوری اسلامی ایران(1401)

[2] گزارش ستاد حقوق بشر قوه قضائیه(1401)

[3] گزارش بازدید گزارشگر ویژه تحریم‏ها (سازمان بهزیستی (1401)

منبع: وب سایت وزار امور خارجه جمهوری اسلامی ایران