نمك پاشيدن روی زخم
نمك پاشيدن روي زخم اصطلاحي است كه بين عامه مردم رايج است. يعني كه زخم را به درد آوردن يا موضوعي را تازه گردانيدن و رنجي را به خاطر آوردن.
از خيلي قديم نمك پاشيدن بر روي زخم باز و خون آلود در بين شكنجهگران و قاهرين حكام رايج بوده است. بعضي از سلاطين عباسي (رجوع شود به جلد دوم تاريخ شكنجه) دستور ميدادند مجروحين در بند را به پيش آنان آورده و نمك بر روي زخم آنان بپاشند تا از درد آنان و رنجي كه ميبرند لذت و تشفي حال كنند.
اين كار آنقدر تكرار شده است كه حدي بر آن متصور نيست. از مشروطيت ايران به بعد كمتر اين شكنجه بكار رفته اما در سال 1352 بر روي زخم چندين زنداني اين كار انجام گرفته است. در اين حال نمك درون زخم رفته ضمن اينكه زخم را ضد عفوني ميكند موجب سوزش شديد نيز ميشود. آب نمك موجب پاك شدن زخم نيز ميشود ولي برخي اوقات سوزش آن غير قابل تحمل است.
شكنجه گران از رنج شكنجه ديدگان لذت ميبردند. شرم و نفرت بر آنان باد.