ضرب و شتم

در این شیوه ی متداول و ابتدایی شکنجه، ضربه های سهمگین مشت و لگد به قسمت های حساسی از بدن زندانی نظیر سر و صورت ،گردن، سینه، شکم، بیضه، پهلو و… وارد می شود. از عوارض و آسیبهای دردناک و بی شمار این شیوه شکنجه می توان به شکستگی استخوان، خونریزی داخلی و بیرونی بدن، کبودی و خون مردگی در عضلات، قطع نخاع، جراحت و پاره گی، تورم اعضاء و جوارح و … اشاره کرد. در بسیاری از گزارشات تاریخی آمده است که ضرب و شتم موجب نقص عضو و حتی مرگ زندانیان شده است.
در این شیوه ،«سیلی زدن» بیشتر در جهت تحقیر کردن شخصیت زندانی بوده است ،که در ادامه و در بخش شکنجه های روحی بیشتر به آن خواهیم پرداخت.(1)

به استناد خاطرات : محمد جهان بین، محمدرضا امینی،سید حسین احمدیان اردستانی،محمد یوسف باروتی، غلامرضا لنگرودی قزوینی، علیرضا قره باغی، احمد شیخی، علی زارعیان، علی زمانی،احمدعلی برهانی،علی زمانی،محمد اسدی مقدم، حسین خدادادی و…

1-کتاب شکنجه در عصر پهلوی، صفحه 17 الی 24، انتشارات موزه عبرت ایران